Mən Nənəm iliko və illarion Nodar Dumbadze
“Mən, nənəm, iliko və illarion” romanı Dumbadzenin avtobioqrafik əsərlərdən sayılır. Yetim uşaq Zuriko kənddə nənəsi və qonşuları – İliko və İllarionla birlikdə yaşayır. Böyük Vətən müharibəsi illərində öz yaxınlarını cəbhədə itirmələrinə, çətin və ağır şəraitdə yaşamalarına baxmayaraq, bu insanlar hələ də gülməyi, sevinməyi və həyata ironiya ilə baxmağı bacarırlar.
Təpəcikdə tənha bir küknar ağacı ucalır. Budağından uçulmuş kilsənin zəngi asılıb. Həmin kilsəni tamam sökməzdən əvvəl bir neçə dəfə onu yenidən quraşdırdılar. Orada əvvəlcə klub, sonra anbar, daha sonra tövlə, sonra səhiyyə məntəqəsi, axırda da kitabxana düzəltdilər. Nəhayət, kilsəni qaraja döndərmək istədilər, lakin qapıları maşınlar üçün çox dar oldu. Onda kilsəni tamam sökdülər və yerində çörəkxana tikdilər. Sonra çörəkxanadan qiraətxana düzəltdilər. İndi yenə söküblər. İliko nənəmə deyirdi ki, yəqin yenə kilsə tikəcəklər. Mən Allaha inanmıram və orada nə tikəcəklərsə tiksinlər, mənim üçün fərqi yoxdur. Nənəm də o qədər dindar deyil, amma nədənsə kilsəni qiraətxanadan üstün tutur.